Olurya insanlık bu...
Hepimiz zaman zaman yolumuzu kaybederiz..
Bildiğimiz ezberlediğimiz kaldırımlar yabancı gelir..
İlk kez yürümüş gibi bocalarız o yolları..
Oysa kaç kez düştüğünü hangi taşa ayağının takıldığını ezberlemişsindir..
Kac adımın kaldığını hatta..
Yolun sonunda seni ne beklediğini de tahmin edersin aslında, her ne kadar kendini kandırsan da.
Bazende hiç ummadığın hiç beklemediğin yerde yol biter..
O yolda sana eşlik edenler bir bir eksilirler..
Anlarsın ki..
Aslında hiç yanında olmak istememişler..
İyi - kötü karışır birbirine, ayırt edemezsin..
Seçemezsin..
Yanlışı..
Doğruyu..
Kirliyi..
Temizi..
Yol bölünür bazen..
Bazen de kesişir..
Yeni yollardan yeni hayatlara yeni insanlara dokunursunuz..
Yollar nereye çıkarsa çıksın, bir kaçamak caddesi vardır her sokağın..
"Anne kalbi"dir orası..
Rengarenk..
İçinizi ferahlatan kokusu..
Büyülü yolları vardır..
Orada gördüğünüz her şey sonsuz sevgi içerir..
En rahat olacağınız yer..
En çocuk..
Hep çocuk..
En şımarık..
En Masum..
O cadde sizin hep hayattan kaçıp sığınacağınız saklambaç oynadığınız sokaktır..
O sokakta zaman kavramı yoktur..
Anneler bize hayatta sunulan en büyük nimettir..
Annelikte..
Tüm annelerimizin kocaman yüreklerinden öpüyorum..
Güzel anneler..
Güzel çocuklar..
Güzel gelecekler olsun..
Anneler ölümsüz olsun..